A Godar Gathering / یک جمع گداری

2015 / 1394

The feature documentary 'A Godar Gathering' is a report on the music of a group of nomads from eastern Mazandaran, the Godar people. The Mazandaran nomads live scattered on the outskirts of towns and villages such as Nour, Chamestan, Amol, Babol, Qaemshahr, Savadkuh, Sari, Juybar, Neka, and Behshahr, extending to the foothills of the Gorgan mountains. The current population of the nomads in these areas is unknown, but it is estimated to be around thirty thousand. Most nomads, due to their constant movement, are largely deprived of urban and rural services. The Mazandaran nomads are primarily divided into two groups: 'Ghorbati' or 'Juki,' who are blacksmiths and woodworkers, and 'Godar,' who are wandering minstrels and hunters of boars in fields, reed beds, farmlands, and forests. It is said that these two groups of nomads were brought to Iran by Nader Shah after his campaign in India. Today, due to changes in urban and rural affairs and the obsolescence of many traditional agricultural and household tools, as well as the decline of local and ethnic music, these people, despite their hereditary and traditional attachment to their old customs, are forced to engage in other activities and jobs. The skilled minstrels of the Godar have managed to transform the music of eastern Mazandaran into a unique narrative by incorporating instruments like the dotar and kamancheh and by drawing on the music of northeastern Khorasan and Turkmen music. The Godar, like the Ghorbati or Juki, continue to lead a lifestyle that is uniquely their own.

مستند بلند " يك جمعِ گُداری"، گزارشى ست ازموسيقی گروهی از كوليان شرق مازندران، گُدارها. كولی های مازندران به طور پراكنده در حواشی شهر ها و روستاهای نور و چمستان، آمل، بابل، قائمشهر، سواد كوه ، ساری، جويبار، نكا، بهشهر تا دامنه ی كوه های گرگان زندگی می كنند. رقمی از جمعيت كنونی كولی های اين نواحی دردست نيست اما گفته می شود تقريب آن به سی هزار تن می رسد٠ بيش تر كولی ها چون جا به جا می شوند كم و بيش، از خدمات شهری و روستايی، بی بهره می مانند. كولی های مازندران به طورعمده دو گروه اند: "غربتی ها" يا "جوكی ها" كه آهنگری و خراطی پيشه ی آن هاست و "گدارها" كه خنياگران دوره گرد و شكارچيان خوك و گراز در جاليزها، نيزارها، كشتزارها و جنگل ها هستند. گفته می شود اين دو گروه كولی، بعد از لشگركشی نادر به هند توسط خود او به ايران آورده شده اند. امروزه به دليل دگرگونی در امورشهرها و روستاها و بی مصرف شدن بسياری از دست افزارهای قديمی كشاورزی و خانه گی و از رونق افتادن موسيقی محلی و قومی، اينان به رغم تعلق موروثی و سنتی به عادات پيشين، ناگزير، به امور و مشاغل ديگر نيز می پردازند. خنياگران زبده ی گدار، توانسته اند با افزودن سازهائی مانند دوتار و كمانچه به موسيقی شرق مازندران و با بهره گيری از موسيقی شمالشرق خراسان و موسيقی تركمنی، موسيقی اين ناحيه از مازندران را به روايت و بيان متفاوتی از خود، بدل سازند. گدارها مانند غربتی ها يا جوكی هاهمچون گذشته به شيوه و كيفيتی از زندگی روزمره خو گرفته اند كه به خود اينان تعلق دارد.